Geoffrey A. Landis

Copy Image

ΣημειώσειςΕχοντας θέσει ως αίτημα ότι ο χώρος ήταν γεμάτος απο μια, απείρης πυκόντητας, θάλασσα αρν. σωματιδίων, ο Dirac προχώρησε, ρωτώντας αν εμείς μπορούσαμε να αλληλεπιδράσουμε με αυτήν την αρνητκη ενεργειακή θάλασσα. Τι θα συνέβαινε, ας πούμε, αν φορτίζαμε ένα ηλεκτρόνιο με πρόσθετη ενέργεια, ώσπου να βγεί από τη θάλασσα της αρν. ενέργειας? Δυο πράγματα θα συνέβαιναν: Πρώτον,θα δημιουργούσαμε έναηλεκτρόνιο φαινομενικά απ'το τίποτα. Δεύτερον, θα αφήναμε πίσω μας,μια 'τρύπα' στη θάλασσα. Η τρύπα θα ενεργούσε σα να ήταν σωματίδιο η ίδια, ένα σωματίδιο εντελλώς όμοιο με ηλεκτρόνιο, εκτός απο ένα πράμα> θα είχε αντίθετο φορτιο.Αλλά αν μια τρύπα συναντούσε, ένα e- το ηλεκτρόνιο θα έπεφτε πίσω στη θάλλασα του Ντίρακ, εκμηδενίζοντας τρύπα και e- σε μια φωτοβόλα έκρηξη ενέργειας... Η αντιύλη, οι οπές στη θάλασσα, ήταν το σημαντικότερο χαρακτηριστικό στη θεωρία του. Τα υπόλοιπα ήταν μονάχα ένα μαθηματικό κατασκεύασμα. Εβδομήντα χρόνια αργότερα θυμήθηκα την ιστορία που έλεγε ο καθηγητής μου στα υπερπερασμένα μαθηματικά, και την παρέβαλα με τη θεωρία του Dirac. Όπως όταν βάζεις ένα πρόσθετο πελάτη στο ξενοδοχείο με τα άπειρα κατειλημμένα δωμάτια, έτσι υπολόγισα τελικά, πως θα μπορούσα να αντλήσω ενέργεια από τη θάλασσα του Dirac. Ή για να το πω αλλοιώς έμαθα να κάνω κύματα. Και τα κύματα της θάλασσας του Ντίρακ, ταξίδευαν αντίθετα στο χρόνο